รู้ผลกรรม ที่ทำต่อครูอาจารย์

ประสบการณ์ภาวนา โดยคุณพิสิษฐ์

เมื่อเราอยู่ในโลกแห่งมายาจอมปลอมนี้จนผมหงอกขาวหมดไปทั้งหัวแล้ว พวกเราต้องการอะไร? และเมื่อไฟแห่งชีวิตกำลังจะมอดลง ใจเต้นอ่อนลง และลมหายใจกำลังจะขาดรอน ๆ อะไรคือสิ่งสุดท้ายที่เราหวัง? และเมื่อกายของเรากำลังเน่าเปื่อยอยู่ในสุสาน ธาตุกลับคืนสู่ธาตุ ธาตุดินสู่ดิน ชีวิตกลายเป็นสิ่งไร้ความรู้สึกในความว่างเปล่า… แล้วเราอยู่ที่ไหน?

เนื้อเรื่องในธรรมบรรยายคอร์สศิษย์เก่าคืนที่ 4 ทำให้ยิ่งต้องเร่งรีบเขียนประสบการณ์ก่อนที่ สัญญาหรือความจำจะเริ่มจางหาย เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในเช้าของวันทำงาน ศิษย์พี่กัลยาณมิตรท่านหนึ่งได้โทรมาบอกเล่า ถึงภาพนิมิตที่เธอเห็นขณะภาวนา เสมือนลางบอกเหตุที่กำลังจะเกิดขึ้น ผมรับฟังและตั้งสติรอจนถึงวันที่ได้เข้าคอร์สภาวนา ช่วงก่อนขึ้นเรือนปฎิบัติ ผมตั้งจิตอธิษฐานที่ลานโพธิ์ว่า หากมีเหตุไม่ดีที่จะเกิดขึ้นกับตน ขอให้ผมได้รับรู้สิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นเพื่อหาทางแก้ไขได้ทัน

“ศิษย์กำลังจะตายหลังจากออกคอร์สปฎิบัติ” ผมรายงานถึงสภาวธรรมต่อท่านอาจารย์ ในวันที่ 2 ของการปฏิบัติ ผมเห็นภาพว่าผมประสบอุบัติเหตุและมีนายนิรยบาลสองตน ถือหอกกำลังหิ้วปีกผมทั้งสองข้าง ทันใดนั้นชื่อฤาษีตนหนึ่งผุดขึ้นมาในจิต และต่อด้วยคำว่า “ปรามาส” ดังก้อง หลังจากสิ้นเสียงรายงานสภาวธรรม ท่านอาจารย์กล่าวว่า ฤาษีตนนั้นเป็นครูบาอาจารย์ของเธอเอง คำว่าปรามาสนั้น ยังน้อยเกินไป สำหรับผู้ที่เป็นครูบาอาจารย์แล้วคำนี้จะต้องเรียกว่า “อกตัญญู” วินาทีนั้นเองใจผมรู้สึกห่อเหี่ยวสลดในบุพกรรมตัวเองขึ้นมาทันที คำว่า อกตัญญู คือ เนรคุณ ทรยศ หักหลัง ไม่ซื่อสัตย์ ผู้ระลึกไม่ได้ว่าใครเคยทำดีเคยช่วยเหลือเกื้อกูลตนมา ผู้ลืมบุญคุณของคนอื่นที่ทำแก่ตนมา ผู้ไม่ยอมรับบุญคุณของใครทั้งนั้น เรียกว่า คนอกตัญญู ให้เธอจงไปน้อมกราบขอขมาต่อคุณพระศรีรัตนตรัย ครูบาอาจารย์ และฤาษีตนนั้นที่ต้นโพธิ์ กรรมนี้เป็นกรรมที่ทำต่อครูบาอาจารย์แม้ว่าครูบาอาจารย์จะอโหสิกรรมให้ แต่วิถีของกรรมยังคงมี ยังคงจะได้รับวิถีแห่งกรรมนั้น

ท่านอาจารย์ได้เมตตาแนะนำให้ผมรำลึกถึงพระคุณครูบาอาจารย์พร้อมทั้งสิ่งที่ได้กระทำไว้ในชาตินี้ “เมื่อเธอได้ปวารณาตนทำงานเพื่อพระพุทธศาสนา เมื่อเธอได้เป็นศิษย์พระยาธรรมมิกราชแล้ว อาจารย์จะช่วยเธอ อาจารย์จะแบ่งบุญของอาจารย์ให้เธอ”

เมื่อสิ้นเสียงท่านอาจารย์ในขณะที่กำลังประนมมือและก้มหน้าด้วยใจที่สลดหดหู่ หลังจากระลึกถึงบุพกรรมนั้น ผมรู้สึกถึงแสงสว่างจ้าเป็นดวงกลม ๆ ล่องลอยจากท่านอาจารย์ เข้ามาในบริเวณกลางหน้าอกของผม ทำให้รู้สึกเข้มแข็งและมีความฉ่ำเย็นไปพร้อม ๆ กัน ท่านอาจารย์ถามต่ออีกว่า

“เธอได้เห็นสิ่งที่มีศิษย์กล่าวจาบจ้วงอาจารย์หรือไม่”
“ได้เห็นครับ ยอมรับว่ามันรุนแรงมาก”
“ในอดีตเธอก็เป็นเช่นนั้น แล้วเธอคิดว่าเธอจะให้อภัยคนผู้นี้ได้หรือไม่”

สิ้นเสียงท่านอาจารย์ ผมได้แต่นิ่งเงียบ อึ้ง ไม่มีคำตอบใด ๆ ท่านกล่าวว่า
“ให้เธอจงพากเพียรชำระจิตให้บริสุทธิ์ วิถีแห่งกรรมนั้นจะเบาบางลง”

เมื่อเสร็จสิ้นการสอบอารมณ์ ผมจึงไปที่ต้นโพธิ์เพื่อขอขมาและนึกน้อมตามที่ท่านอาจารย์ได้กล่าวสอน ขณะกำลังจะก้มลงกราบลงเป็นครั้งที่ 3 ได้ปรากฏภาพเท้าของชายแก่ผุดขึ้นมารองรับหน้าผากที่กำลังจะแตะที่พื้นทราย ในจิตแจ้งว่าเป็นครูฤาษีตนนั้น ในสองวันต่อมาท่านอาจารย์เทศน์สอนเรื่องพระคุณของครูและให้ศิษย์น้อมขอขมา และภาวนาถวายเป็นพุทธบูชา และอาจาริยบูชาต่อพระรัตนรัย พ่อแม่ครูอาจารย์ทั้งหลายและครูทุกชาติภพที่เราได้หลงลืมพระคุณไป ระหว่างภาวนาผมเห็นภาพครูในอดีตชาติทั้งหมดไล่เรียงกันมาเป็นสาย ชายแก่ พระ ฤาษี และครู ทั้งในทางโลกและทางธรรม จนมาสะดุดตาที่ชายผิวดำไว้หนวดนุ่งผ้าคาดเอวท่าทางแข็งแรงหันมายิ้มให้ ในความรู้สึกนั้น รู้ได้ว่าชายปอกมะพร้าวนี้เป็นครูคนหนึ่งของเรา และในวันสุดท้ายที่เป็นการอธิษฐานแบ่งบุญ ผมรู้สึกถึงครูอาจารย์มากมายล้อมมุงดูศิษย์อยู่ข้างบน หลังจากแบ่งบุญเสร็จแล้ว พลันได้ยินเสียงหนึ่งแว่วเข้ามาในโสตประสาทว่า “เราภูมิใจเหลือเกินที่มีท่านเป็นศิษย์”

พระคุณของครูบาอาจารย์ในทางโลกและทางธรรม คือผู้หลอมรวมวิชาและปัญญาให้มีเราในทุกวันนี้ หลายคนให้นิยามว่าครูเป็นดั่งแสงตะเกียงที่ส่องสว่าง หรือเป็นเรือจ้าง และคาดหวังว่าครูจะเป็นอย่างที่ตนคิด ตรงกันข้าม ครูกลับหวังแต่ให้ศิษย์มีวิชา มีความรู้ไว้เลี้ยงตนและรอดพ้นจากภัย เรามักจะจำครูคนสุดท้ายได้เสมอ แม้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน จะอีกกี่ภพชาติ ครูก็ยังเป็นครู ยังคงเฝ้ามองแต่ความสำเร็จของศิษย์

แม้ในวันที่ศิษย์กลับหลงลืมท่านไปแล้ว
แล้วท่านล่ะ ยังจำได้ไหมครูคนแรกของท่านเป็นใคร?